اندک اندک جمع مستان می رسند       
اندک اندک می پرستان می رسند        

دلنوازان ناز نازان در ره اند        
گلعذاران از گلستان می رسند        

ای قوم به حج رفته کجایید کجایید
معشوق همین جاست بیایید بیایید

معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار
در بادیه سرگشته شما در چه هوایید

بعد از طلب تو در سرم نیست
غیر از تو به خاطر اندرم نیست

ره می‌ندهی که پیشت آیم
وز پیش تو ره که بگذرم نیست

آدرس لینک دانلود کتاب روزه.درمورد روزه.تحقیق و برسی روزه

https://rozup.ir/up/dehgolan1/روزه.pdf

نافع،

عن ابن عمر

، قال: اللهم، بارك لنا في شامنا وفي يمننا، قالوا: وفي نجدنا. قال:

اللهم بارك لنا في شامنا وفي يمننا. وقالوا:

وفي نجدنا. قال: هناك الزلازل والفتن،

وبها يطلع قرن الشيطان.

هكذا خرجه البخاري هاهنا موقوفا.

وحسين بن الحسن بصري، من آل مالك بن يسار، أثنى عليه الإمام أحمد،

وقال: كان يحفظ عن ابن عون.

وخرجه البخاري في " الفتن " من رواية أزهر السمان - مرفوعا.

وكذا رواه

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْمُثَنَّى قَالَ: حَدَّثَنَا حُسَيْنُ بْنُ الْحَسَنِ قَالَ: حَدَّثَنَا ابْنُ عَوْنٍ عَنْ نَافِعٍ عَنِ ابْنِ عُمَرَ قَالَ: "اللَّهُمَّ بَارِكْ لَنَا فِي شَامِنَا وَفِي

يَمَنِنَا. قَالَ: قَالُوا: وَفِي نَجْدِنَا. قَالَ: قَال: هُنَاكَ الزَّلاَزِلُ وَالْفِتَنُ، وَبِهَا يَطْلُعُ قَرْنُ الشَّيْطَانِ". [الحديث 1037 - طرفه في: 7094].

وبه قال: (حدّثنا) بالجمع، ولأبي ذر في نسخة: حدّثني (محمد بن المثنى) العنزي الزمن البصري (قال: حدّثنا حسين بن الحسن)

بتصغير الأول مع التنكير، ابن يسار، ضد اليمين، البصري (قال: حدّثنا ابن عون) عبد الله بن أرطبان، بفتح الهمزة، البصري (عن نافع)

مولى ابن عمر (عن ابن عمر) بن الخطاب أنه (قال اللهم) ولأبي ذر، قال: قال: اللهم أي: يا الله (بارك لنا في شامنا وفي يمننا) كذا

بصورة الموقوف على ابن عمر، من قوله: لم يرفعه إلى النبي عليه الصلاة والسلام، ولابد من ذكره كما نبه عليه القابسي، لأن مثله لا

يقال بالرأي.

وقد جاء مصرحًا برفعه في رواية أزهر السمان، ووافقه عليه بعضهم، كما سيأتي، إن شاء الله تعالى في الفتن.
والمراد: بشامنا

قال المؤلف: قال الخطابى: القرن فى الحيوان يضرب به المثل فيما لا يحمد من الأمور، كقوله  - صلى الله عليه وسلم -  فى الفتنة وطلوعها من ناحية المشرق:  « ومنه يطلع قرن الشيطان »  وقال فى الشمس أنها تطلع بين قرنى الشيطان، والقرن: الأمة من الناس يُحدثون بعد فناء آخرين، قال الشاعر:
إذا ما مضى القرن الذى أنت منهم

وخلفت فى قرن فأنت غريب

وقال غيره: كان أهل المشرق يومئذ أهل كفر فأخبره  - صلى الله عليه وسلم -  أن الفتنة تكون من تلك الناحية، وكذلك كانت الفتنة

الكبرى التى كانت مفتاح فساد ذات البين وهى مقتل عثمان، رضى الله عنه، وكانت سبب وقعة الجمل وصفين، ثم ظهور الخوارج

فى أرض نجد والعراق وما وراءها من المشرق، ومعلوم أن البدع إنما ابتدأت من المشرق، وإن كان الذين اقتتلوا بالجمل وصفين

بينهم كثير من أهل الشام والحجاز فإن الفتنة وقعت فى ناحية المشرق، وكان ذلك سببًا إلى افتراق كلمة المسلمين وفساد نيات

كثير منهم إلى يوم القيامة، وكان رسول الله يحذر من ذلك ويعلمه قبل وقوعه، وذلك دليل على نبوّته.
* * *
17

- باب الْفِتْنَةِ الَّتِى تَمُوجُ كَمَوْجِ الْبَحْرِ

وَقَالَ ابْنُ عُيَيْنَةَ، عَنْ خَلَفِ بْنِ حَوْشَبٍ: كَانُوا يَسْتَحِبُّونَ أَنْ يَتَمَثَّلُوا بِهَذِهِ الأبْيَاتِ عِنْدَ الْفِتَنِ، قَالَ امْرُؤُ الْقَيْسِ:

الْحَرْبُ أَوَّلُ مَا تَكُونُ فَتِيَّةً

حَتَّى إِذَا اشْتَعَلَتْ وَشَبَّ ضِرَامُهَا

شَمْطَاءَ يُنْكَرُ لَوْنُهَا وَتَغَيَّرَتْ

تَسْعَى بِزِينَتِهَا لِكُلِّ جَهُولِ

وَلَّتْ عَجُوزًا غَيْرَ ذَاتِ حَلِيلِ

مَكْرُوهَةً لِلشَّمِّ وَالتَّقْبِيلِ

قال المصنف : باب قول النبي صلى الله عليه وسلم الفتنة من قبل المشرق حدثني عبد الله بن محمد قال حدثنا هشام ابن يوسف

عن معمر عن الزهري عن سالم عن أبيه عن النبي صلى الله عليه وسلم أنه قام إلى جنب المنبر فقال الفتنة هاهنا الفتنة هاهنا من

حيث يطلع قرن الشيطان أو قال قرن الشمس . حدثنا كتيبة ابن سعيد قال حدثنا ليث عن نافع عن ابن عمر رضي الله عنهما أنه

سمع رسول الله صلى الله عليه وسلم وهو مستقبل المشرق يقول ألا إن الفتنة هاهنا من حيث يطلع قرن الشيطان . حدثنا على

ابن عبد الله قال حدثنا أزهر بن سعد عن ابن عون عن نافع عن ابن عمر رضي الله عنهما قال ذكر النبي صلى الله عليه وسلم اللهم

بارك لنا في شئمنا اللهم بارك لنا في يمننا قالوا وفي نجدنا .

قال المصنف : قال اللهم بارك لنا في شئمنا اللهم بارك لنا في يمننا قالوا يا رسول الله وفي نجدنا فأظنه قال في الثالثة هناك

الزلازل وبها يطلع قرن الشيطان , حدثنا إسحاق الواسطي قال حدثنا خلف عن بين وبرة ابن عبدالرحمن عن سعيد ابن جبير قال

خرج علينا عبدالله ابن عمر فرجونا أن يحدثنا حديث حسن فقال فبادرنا إليه رجل فقال يا أبي عبدالرحمن حدثنا عن القتال في الفتنة

والله يقول فقاتلوهم حتى لا تكون فتنة فقال هل تدري ما الفتنة ثقلتك امك إنما كان رسول الله صلى الله عليه وسلم يقاتل

المشركين وكان الدخول في دينهم فتنة وليس كقتالكم على الملك .

أشَارَ النَّبىّ ( صلى الله عليه وسلم ) بِيَدِهِ نَحْوَ اليَمَنِ ، فًقالَ : (ألا إِنَّ الإِيمانَ هاهُنا ، وَإِنَّ القَسْوَةَ وَغِفَظَ القُلُوبِ فِى الفَدَ الينَ ، عِنْدَ 

اصُولِ أَذنابِ الإِبِلِ ، حَيْثُ يَطلُعُ قَرْنا الشَيْطانِ ، فِى رَبِيعَةَ وَمُضَرَ) .

وقوله فى حديث أبى مسعود : " وأشار نحو اليمن ، ألا إن الإيمان هاهنا ، دإن القسوة وغلظ القلوب فى الفدادين عند أصول أذناب

الإبل ، حيث يطلع قرنا الشيطان فى ربيعة ومضر) ، وفى حديث أبى هريرة : (راْس الكفر قبَل المشرق (1) والفخر والخيلاء - ويروى

والرياء (2) - فى أصحاب الخيل والإبل الفدادينَ أهل الوبر ، والسكينلآ فى أهل الغنم - ويروى والوقار فى أصحاب الشاء (3)) ، وفى

حديث آخر : (الفَخر والخيلاء فى الفدادين أهل الوبرقبل مطلع الشمس) (4) ، ومن طريق اخر : (أتاكم (5) أهل اليمن هم أرق أفئدة

، وأضعف قلوبا - ويروى ألين قلوبا - وأرق أفئدة ، الإيمان يمان ، والفقه يمان والحكمة يمانية) (6) .

وفى حديث جابر : " غلظ القلوب والجفاء فى المشرق ، والإيمان فى أهل الحجاز) (7) .

قال الإمام : الخيلاء - بالمد - مشْية مكروهة هى التبختر فى المثى ، وهو من أفعال الجبابرة .

قال أبو عبيد : الفدّادوَن المكئرون من الإبل وهم جفاة ، أهل خيلاء (8) ،

(

2

) (3) (5) (6) (7) (8)

تفسیر آیات احکام:
وقل للمؤمنات يغضضن من أبصارهن ويحفظن فروجهن ولا يبدين زينتهن إلا ما ظهر منها وليضربن بخمرهن على جيوبهن ولا يبدين زينتهن إلا لبعولتهن أو آبائهن أو آباء بعولتهن أو أبنائهن أو أبناء بعولتهن أو إخوانهن أو بني إخوانهن أو بني أخواتهن أو نسائهن أو ما ملكت أيمانهن أو التابعين غير أولي الإربة من الرجال أو الطفل الذين لم يظهروا على عورات النساء ولا يضربن بأرجلهن ليعلم ما يخفين من زينتهن وتوبوا إلى الله جميعا أيه المؤمنون لعلكم تفلحون (31)
بقوله تعالى : { وإذا سألتموهن متاعا فاسألوهن من ورآء حجاب } [ الأحزاب : 53 ] فإن الآية صريحة في عدم جواز النظر . والآية وإن كانت قد نزلت في أزواج النبي صلى الله عليه وسلم فإن الحكم يتناول غيرهن بطريق القياس عليهن ، والعلة هي أن المرأة كلها عورة .
وأما المعقول : فهو أن المرأة لا يجوز النظر إليها خشية الفتنة ، والفتنة في الوجه تكون أعظم من الفتنة بالقدم والشعر والساق .
فإذا كانت حرمة النظر إلى الشعر والساق بالاتفاق فحرمة النظر إلى الوجه تكون من باب أولى باعتبار أنه أصل الجمال ، ومصدر الفتنة

جانی که بخشند دیگر نگیرند، مرگ است صیدی، تو در کمینی

صورتگری را از من بیاموز، شاید که خود را باز آفرینی

بینی جهان را خود را نبینی، تا چند جانا غافل نشینی

بیرون قدم نه از دور آفاق، تو بیش از اینی تو پیش از اینی

از اقبال لاهوری

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم

 می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر

سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم

چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

 نفس به بوی خوشش مشکبار خواهم کرد

  به هرزه بی می و معشوق عمر می‌گذرد

بطالتم بس ، از امروز کار خواهم کرد

رونق عهد شَباب است دگر بستان را    
 
                                          می‌رسد مژده‌ی گل، بلبل خوش الحان را

ای صبا! گر به جوانان چمن بازرسی     

                                          خدمت ما برسان، سرو و گل و ریحان را

گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر
بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر

خرم آن روز که با دیده گریان بروم
تا زنم آب در میکده یک بار دگر

عیب رندان مکن‌ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی‌ آن دروَد عاقبت کار که کشت

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست

نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان
نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست

در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع 
شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع 

روز و شب خوابم نمی آید به چشم غم پرست 
بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع

لعل سیرابِ به خون تشنه، لب یار من است 
وز پی دیدن او، دادن جان کار من است

شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز
هر که دل بردن او دید و در انکار من است

یاری اندر کس نمی بینیم یاران را چه شد 
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

 آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست 
خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد

روزه یک سو شد و عید آمد و دل ها برخاست 
مِی ز خُمخانه به جوش آمد و می باید خواست

 نوبه ی زهدفروشانِ گران جان بگذشت 
وقت رندی و طرب کردنِ رندان پیداست

سینه مالامال درد است؛ ای دریغا مرهمی
         دل ز تنهایی به جان آمد، خدا را همدمی

چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو؟
         ساقیا! جامی به من ده تا بیاسایم دمی

لبش می بوسم و در می کشم می 
به آب زندگانی برده ام پی

 نه رازش می توانم گفت با کس 
نه کس را می توانم دید با وی

صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن 

              دور فلک درنگ ندارد شتاب کن 


زان پیشتر که عالم فانی شود خراب 

              ما را ز جام باده گلگون خراب کن

عیشم مدام است از لعل دلخواه

کارم به کـام اسـت ، الـحـمـدلله

ای بخت سرکش تنگش به برکش

 گه جام زر کش ، گه لعل دلخواه

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند


من ار چه در نظر یار خاکسار شدم

رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند

زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست          

      در حق ما هر چه گوید جای هیچ اِکراه نیست               


     در طریقت هر چه پیش سالک آید خیر اوست             

         در صراط مستقیم ای دل کسی گمراه نیست                

سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد 
 وآن چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد

گوهری کز صدف کُوْن و مکان بیرون است  
 طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می‌کرد

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
            دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند
            دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

صبر و آرام تواند به من مسکین داد

گل در بر و می در کف و معشوق بکامست

                               سلطان جهانم به چنین روز غلامست


گو شمع میارید در این جمع که امشب 

                               در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است

چه مستیست ندانم که رو به ما آورد

که بود ساقی و این باده از کجا آورد

تو نیز باده به چنگ آر و راه صحرا گیر

که مرغ نغمه سرا ساز خوش نوا آورد

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو
 
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور از این بی‌خبری رنج مبرهیچ مگو
 

وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم
بند را برگسلیم از همه بیگانه شویم

جان سپاریم دگر ننگ چنین جان نکشیم
خانه سوزیم و چو آتش سوی میخانه شویم

گر به خلوت دیدمی او را به جایی سیر سیر  
 بی‌رقیبش دادمی من بوسه‌هایی سیر سیر

بس خطاها کرده‌ام دزدیده لیکن آرزوست   
با لب ترک خطا روزی خطایی سیر سیر

چو سرمست منی ای جان ز درد سر چه غم داری         
          چو آهوی منی ای جان ز شیر نر چه غم داری

چو مه روی تو من باشم ز سال و مه چه اندیشی
         چو شور و شوق من هستت ز شور و شر چه غم داری

چون همه یاران ما رفتند و تنها ماندیم 

               یار تنهاماندگان را دم به دم می خواندیم


جمله یاران چون خیال از پیش ما برخاستند 

               ما خیال یار خود را پیش خود بنشاندیم

قصهء رنجور و رنجوری بخواند 
بعد از آن در پیش رنجورش نشاند 

رنگ روی و نبض و قاروره بدید 
هم علاماتش هم اسبابش شنید