حافظ شیرازی

روزه یک سو شد و عید آمد و دل ها برخاست 
مِی ز خُمخانه به جوش آمد و می باید خواست

 نوبه ی زهدفروشانِ گران جان بگذشت 
وقت رندی و طرب کردنِ رندان پیداست

 چه ملامت بُود آن را که چنین باده خورَد؟ 
این چه عیب است بدین بی خردی؟ وین چه خطاست؟

 باده نوشی که در او روی و ریایی نبوَد 
بهتر از زهدفروشی که در او روی و ریاست 

ما نَه رندان ریاییم و حریفان نفاق 
آن که او عالِم سِرّ است بدین حال گُواست 

فرض ایزد بگذاریم و به کس بد نکنیم 
وآن چه گویند روا نیست نگوییم رواست 

چه شود گر من و تو چند قدحْ باده خوریم؟ 
باده از خون رَزان است؛ نه از خونِ شماست! 

این چه عیب است کزآن عیب، خِلَل خواهد بود 
ور بُوَد نیز چه شد؟ مردم بی عیب کجاست؟

حافظ شیرازی