اندک اندک جمع مستان می رسند       
اندک اندک می پرستان می رسند        

دلنوازان ناز نازان در ره اند        
گلعذاران از گلستان می رسند        

ای قوم به حج رفته کجایید کجایید
معشوق همین جاست بیایید بیایید

معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار
در بادیه سرگشته شما در چه هوایید

بعد از طلب تو در سرم نیست
غیر از تو به خاطر اندرم نیست

ره می‌ندهی که پیشت آیم
وز پیش تو ره که بگذرم نیست

آدرس لینک دانلود کتاب روزه.درمورد روزه.تحقیق و برسی روزه

https://rozup.ir/up/dehgolan1/روزه.pdf

نافع،

عن ابن عمر

، قال: اللهم، بارك لنا في شامنا وفي يمننا، قالوا: وفي نجدنا. قال:

اللهم بارك لنا في شامنا وفي يمننا. وقالوا:

وفي نجدنا. قال: هناك الزلازل والفتن،

وبها يطلع قرن الشيطان.

هكذا خرجه البخاري هاهنا موقوفا.

وحسين بن الحسن بصري، من آل مالك بن يسار، أثنى عليه الإمام أحمد،

وقال: كان يحفظ عن ابن عون.

وخرجه البخاري في " الفتن " من رواية أزهر السمان - مرفوعا.

وكذا رواه

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْمُثَنَّى قَالَ: حَدَّثَنَا حُسَيْنُ بْنُ الْحَسَنِ قَالَ: حَدَّثَنَا ابْنُ عَوْنٍ عَنْ نَافِعٍ عَنِ ابْنِ عُمَرَ قَالَ: "اللَّهُمَّ بَارِكْ لَنَا فِي شَامِنَا وَفِي

يَمَنِنَا. قَالَ: قَالُوا: وَفِي نَجْدِنَا. قَالَ: قَال: هُنَاكَ الزَّلاَزِلُ وَالْفِتَنُ، وَبِهَا يَطْلُعُ قَرْنُ الشَّيْطَانِ". [الحديث 1037 - طرفه في: 7094].

وبه قال: (حدّثنا) بالجمع، ولأبي ذر في نسخة: حدّثني (محمد بن المثنى) العنزي الزمن البصري (قال: حدّثنا حسين بن الحسن)

بتصغير الأول مع التنكير، ابن يسار، ضد اليمين، البصري (قال: حدّثنا ابن عون) عبد الله بن أرطبان، بفتح الهمزة، البصري (عن نافع)

مولى ابن عمر (عن ابن عمر) بن الخطاب أنه (قال اللهم) ولأبي ذر، قال: قال: اللهم أي: يا الله (بارك لنا في شامنا وفي يمننا) كذا

بصورة الموقوف على ابن عمر، من قوله: لم يرفعه إلى النبي عليه الصلاة والسلام، ولابد من ذكره كما نبه عليه القابسي، لأن مثله لا

يقال بالرأي.

وقد جاء مصرحًا برفعه في رواية أزهر السمان، ووافقه عليه بعضهم، كما سيأتي، إن شاء الله تعالى في الفتن.
والمراد: بشامنا

قال المؤلف: قال الخطابى: القرن فى الحيوان يضرب به المثل فيما لا يحمد من الأمور، كقوله  - صلى الله عليه وسلم -  فى الفتنة وطلوعها من ناحية المشرق:  « ومنه يطلع قرن الشيطان »  وقال فى الشمس أنها تطلع بين قرنى الشيطان، والقرن: الأمة من الناس يُحدثون بعد فناء آخرين، قال الشاعر:
إذا ما مضى القرن الذى أنت منهم

وخلفت فى قرن فأنت غريب

وقال غيره: كان أهل المشرق يومئذ أهل كفر فأخبره  - صلى الله عليه وسلم -  أن الفتنة تكون من تلك الناحية، وكذلك كانت الفتنة

الكبرى التى كانت مفتاح فساد ذات البين وهى مقتل عثمان، رضى الله عنه، وكانت سبب وقعة الجمل وصفين، ثم ظهور الخوارج

فى أرض نجد والعراق وما وراءها من المشرق، ومعلوم أن البدع إنما ابتدأت من المشرق، وإن كان الذين اقتتلوا بالجمل وصفين

بينهم كثير من أهل الشام والحجاز فإن الفتنة وقعت فى ناحية المشرق، وكان ذلك سببًا إلى افتراق كلمة المسلمين وفساد نيات

كثير منهم إلى يوم القيامة، وكان رسول الله يحذر من ذلك ويعلمه قبل وقوعه، وذلك دليل على نبوّته.
* * *
17

- باب الْفِتْنَةِ الَّتِى تَمُوجُ كَمَوْجِ الْبَحْرِ

وَقَالَ ابْنُ عُيَيْنَةَ، عَنْ خَلَفِ بْنِ حَوْشَبٍ: كَانُوا يَسْتَحِبُّونَ أَنْ يَتَمَثَّلُوا بِهَذِهِ الأبْيَاتِ عِنْدَ الْفِتَنِ، قَالَ امْرُؤُ الْقَيْسِ:

الْحَرْبُ أَوَّلُ مَا تَكُونُ فَتِيَّةً

حَتَّى إِذَا اشْتَعَلَتْ وَشَبَّ ضِرَامُهَا

شَمْطَاءَ يُنْكَرُ لَوْنُهَا وَتَغَيَّرَتْ

تَسْعَى بِزِينَتِهَا لِكُلِّ جَهُولِ

وَلَّتْ عَجُوزًا غَيْرَ ذَاتِ حَلِيلِ

مَكْرُوهَةً لِلشَّمِّ وَالتَّقْبِيلِ

قال المصنف : باب قول النبي صلى الله عليه وسلم الفتنة من قبل المشرق حدثني عبد الله بن محمد قال حدثنا هشام ابن يوسف

عن معمر عن الزهري عن سالم عن أبيه عن النبي صلى الله عليه وسلم أنه قام إلى جنب المنبر فقال الفتنة هاهنا الفتنة هاهنا من

حيث يطلع قرن الشيطان أو قال قرن الشمس . حدثنا كتيبة ابن سعيد قال حدثنا ليث عن نافع عن ابن عمر رضي الله عنهما أنه

سمع رسول الله صلى الله عليه وسلم وهو مستقبل المشرق يقول ألا إن الفتنة هاهنا من حيث يطلع قرن الشيطان . حدثنا على

ابن عبد الله قال حدثنا أزهر بن سعد عن ابن عون عن نافع عن ابن عمر رضي الله عنهما قال ذكر النبي صلى الله عليه وسلم اللهم

بارك لنا في شئمنا اللهم بارك لنا في يمننا قالوا وفي نجدنا .

قال المصنف : قال اللهم بارك لنا في شئمنا اللهم بارك لنا في يمننا قالوا يا رسول الله وفي نجدنا فأظنه قال في الثالثة هناك

الزلازل وبها يطلع قرن الشيطان , حدثنا إسحاق الواسطي قال حدثنا خلف عن بين وبرة ابن عبدالرحمن عن سعيد ابن جبير قال

خرج علينا عبدالله ابن عمر فرجونا أن يحدثنا حديث حسن فقال فبادرنا إليه رجل فقال يا أبي عبدالرحمن حدثنا عن القتال في الفتنة

والله يقول فقاتلوهم حتى لا تكون فتنة فقال هل تدري ما الفتنة ثقلتك امك إنما كان رسول الله صلى الله عليه وسلم يقاتل

المشركين وكان الدخول في دينهم فتنة وليس كقتالكم على الملك .

أشَارَ النَّبىّ ( صلى الله عليه وسلم ) بِيَدِهِ نَحْوَ اليَمَنِ ، فًقالَ : (ألا إِنَّ الإِيمانَ هاهُنا ، وَإِنَّ القَسْوَةَ وَغِفَظَ القُلُوبِ فِى الفَدَ الينَ ، عِنْدَ 

اصُولِ أَذنابِ الإِبِلِ ، حَيْثُ يَطلُعُ قَرْنا الشَيْطانِ ، فِى رَبِيعَةَ وَمُضَرَ) .

وقوله فى حديث أبى مسعود : " وأشار نحو اليمن ، ألا إن الإيمان هاهنا ، دإن القسوة وغلظ القلوب فى الفدادين عند أصول أذناب

الإبل ، حيث يطلع قرنا الشيطان فى ربيعة ومضر) ، وفى حديث أبى هريرة : (راْس الكفر قبَل المشرق (1) والفخر والخيلاء - ويروى

والرياء (2) - فى أصحاب الخيل والإبل الفدادينَ أهل الوبر ، والسكينلآ فى أهل الغنم - ويروى والوقار فى أصحاب الشاء (3)) ، وفى

حديث آخر : (الفَخر والخيلاء فى الفدادين أهل الوبرقبل مطلع الشمس) (4) ، ومن طريق اخر : (أتاكم (5) أهل اليمن هم أرق أفئدة

، وأضعف قلوبا - ويروى ألين قلوبا - وأرق أفئدة ، الإيمان يمان ، والفقه يمان والحكمة يمانية) (6) .

وفى حديث جابر : " غلظ القلوب والجفاء فى المشرق ، والإيمان فى أهل الحجاز) (7) .

قال الإمام : الخيلاء - بالمد - مشْية مكروهة هى التبختر فى المثى ، وهو من أفعال الجبابرة .

قال أبو عبيد : الفدّادوَن المكئرون من الإبل وهم جفاة ، أهل خيلاء (8) ،

(

2

) (3) (5) (6) (7) (8)

تفسیر آیات احکام:
وقل للمؤمنات يغضضن من أبصارهن ويحفظن فروجهن ولا يبدين زينتهن إلا ما ظهر منها وليضربن بخمرهن على جيوبهن ولا يبدين زينتهن إلا لبعولتهن أو آبائهن أو آباء بعولتهن أو أبنائهن أو أبناء بعولتهن أو إخوانهن أو بني إخوانهن أو بني أخواتهن أو نسائهن أو ما ملكت أيمانهن أو التابعين غير أولي الإربة من الرجال أو الطفل الذين لم يظهروا على عورات النساء ولا يضربن بأرجلهن ليعلم ما يخفين من زينتهن وتوبوا إلى الله جميعا أيه المؤمنون لعلكم تفلحون (31)
بقوله تعالى : { وإذا سألتموهن متاعا فاسألوهن من ورآء حجاب } [ الأحزاب : 53 ] فإن الآية صريحة في عدم جواز النظر . والآية وإن كانت قد نزلت في أزواج النبي صلى الله عليه وسلم فإن الحكم يتناول غيرهن بطريق القياس عليهن ، والعلة هي أن المرأة كلها عورة .
وأما المعقول : فهو أن المرأة لا يجوز النظر إليها خشية الفتنة ، والفتنة في الوجه تكون أعظم من الفتنة بالقدم والشعر والساق .
فإذا كانت حرمة النظر إلى الشعر والساق بالاتفاق فحرمة النظر إلى الوجه تكون من باب أولى باعتبار أنه أصل الجمال ، ومصدر الفتنة

یک روز آفتابی، خرگوشی خارج از لانه خود به

جدیت هرچه تمام در حال تایپ
بود. در همین حین، یک روباه او را دید.
روباه: خرگوش داری چیکار می‌کنی؟

خرگوش: دارم پایان نامه می‌نویسم.

روباه: جالبه، حالا موضوع پایان نامت چی هست؟

چنین آورده اند که مردی به نزد رامانوجا آمد . رامانوجا یک عارف بود ، شخصی کاملا استثنایی ( یک فیلسوف و در عین حال یک عاشق ، یک سرسپرده ) مردی به نزد او آمد و پرسید :

روزگاری دو برادر که در همسایگی هم در مزرعه شان زندگی می کردند با هم اختلاف پیدا کردند. این اولین اختلاف جدی آنها در این چهل سال بود. آنان در این مدت بدون هیچ گیر و گرهی دوش به دوش هم کار کرده بودند، ماشین آلات شان را به هم می دادند، کارگر و محصولات شان را با هم شریک می شدند. اما حالا، بعد از این همه همکاری، اولین شکاف جدی بین شان ایجاد شده بود. 

در حمامهای عمومی گذشته رسم بر این بود که دلاکان پشت مشتریان خود را کیسه می کشیدند و چرکهای آنان را روی بازویشان جمع می کردند تا مشتری چرکهای خودش را ببیند و به دلاک پول بدهد. روزی حکیمی به حمام رفت و دلاک به رسم دلاکان او را کیسه کشید و چرک بر بازوی او جمع کرد و چون می دانست این مشتری حکیمی فرزانه است از او پرسید : یا شیخ به من بگو که رسم جوانمردی چیست؟

شیخ گفت: آن است که چرک {بدیها} مرد به چشم او نیاوری.

روزی گرگی در دامنه کوه متوجه غاری شد که حیوانات مختلف از آن عبور می کنند. گرگ بسیار خوشحال شد و فکر کرد که اگر در مقابل غار 

 کمین کند، می تواند حیوانات مختلف را صید کند. بدین سبب، در مقابل خروجی غار کمین کرد.

ساعت 3 شب بود كه صدای تلفن , پسری را از خواب بیدار كرد. پشت خط مادرش بود .پسر با عصبانیت گفت: چرا این وقت شب مرا از خواب بیداركردی؟مادر گفت:25 سال قبل در همین موقع شب تو مرا از خواب بیدار كردی؟ فقط 

خواستم بگویم تولدت مبارک. پسر از اینكه دل مادرش را شكسته بود تا صبح خوابش نبرد , صبح سراغ مادرش رفت . وقتی داخل خانه شد مادرش را پشت میز تلفن با شمع نیمه سوخته یافت ولی مادر دیگر در این دنیا نبود.

گربه ای به روباهی رسید .گربه كه فكر می كرد روباه حیوان باهوش و زرنگی است ، به او سلام كرد و گفت : حالتان چطور است ؟ 

روباه مغرور نگاهی به گربه كرد و گفت : ای بیچاره ! شكارچی موش ! چطور جرات كردی و از من احوالپرسی می كنی ؟ اصلا تو چقدر معلومات داری ؟ چند تا هنر داری ؟ 

گربه با خجالت گفت : من فقط یك هنر دارم روباه پرسید : چه هنری ؟ گربه گفت : وقتی سگها دنبالم می كنند ، می توانم روی درخت بپرم و جانم را نجات بدهم . 

روباه خندید و گفت : فقط همین ؟ ولی من صد هنر دارم . دلم برایت می سوزد و می خواهم به تو یاد بدهم كه چطور با ید با سگها برخورد كنی . در این لحظه یك شكارچی با سگهایش رسید . گربه فوری از درخت بالا رفت و فریاد زد عجله كن آقا روباه . 

تا روباه خواست كاری كنه ، سگها او را گرفتند . گربه فریاد زد : آقا روباه شما با صد هنر اسیر شدید ؟ اگر مثل من فقط یك هنر داشتید و این قدر مغرور نمی شدید ، الان اسیر نمی شدید .

توفان که از شیراجان (نام پیشین سیرجان ) گذشت غم و اندوه بسیار برجای گذاشت بسیاری از خانه ها و درختان را خراب و سرنگون ساخت دل مردم گرفته غمگین بود . در این آشوب زمانه پسری به نام نیما دلباخته دختری شده بود که نامش نِیشام بود نیما سالها دور از خانواده و در سفر زندگی کرده بود و چهار برادر داشت که هر یک دارای ثروت و اندوخته ایی بودند پدر نیشام بارها به خانواده نیما گفته بود هر یک از برادران دیگر خواستگاری می کرد مشکلی نبود اما نیما توان اداره زندگی نیشام را ندارد . 

پسر فقیری که از راه فروش خرت و پرت در محلات، خرج تحصیل خود را بدست میآورد

یک روز به شدت دچار تنگدستی شد. او فقط یک سکه ناقابل در جیب داشت. 
در حالی که گرسنگی سخت به او فشار میاورد، تصمیم گرفت از خانه بعدی تقاضای غذا کند. 
با این حال وقتی دخترجوانی در را به رویش گشود، دستپاچه شد 
و به جای غذا یک لیوان آب خواست. 

لقمان در آغاز، برده خواجه ای توانگر و خوش قلب بود. ارباب او در عین جاه و جلال و ثروت و مکنت دچار شخصیتی ضعیف و در برابر ناملایمات زندگی بسیار رنجور بود و با اندک سختی زبان به ناله و گلایه می گشود، این امر لقمان را می آزرد اما راه چاره ای به نظر او نمی رسید، زیرا بیم آن داشت که با اظهار این

معنی، غرور خواجه جریحه دار شود و با او راه عناد پیش گیرد. روزگاری دراز وضع بدین منوال گذشت تا روزی یکی از دوستان خواجه خربزه ای به رسم هدیه و نوبر برای او فرستاد. خواجه تحت تأثیر خصائل ویژه لقمان، خربزه را قطعه قطعه نمود به لقمان تعارف کرد و لقمان با روی گشاده و اظهار تشکر آنها را تناول کرد تا به قطعه آخر رسید، در این هنگام ....
خواجه قطعه آخر را خود به دهان برد و متوجه شد که خربزه به شدت تلخ است. سپس با تعجب زیاد رو به لقمان کرد و گفت: چگونه چنین خربزه تلخی را خوردی و لب به اعتراض نگشودی؟ لقمان که دریافت زمان تهذیب و تأدیب خواجه فرا رسیده است، به آرامی و با احتیاط گفت: واضح است که من تلخی و ناگواری این میوه را به خوبی احساس کردم اما سالهای متمادی من از دست پر برکت شما، لقمه های شیرین و گوارا را گرفته ام، سزاوار نبود که با دریافت اولین لقمه ناگوار، شکوه و شکایت آغاز کنم. خواجه از این برخورد، درس عبرت گرفت و به ضعف و زبونی خود در برابر ناملایمات پی برد و در اصلاح نفس و تهذیب و تقویت روح خود همت گماشت و خود را به صبر و شکیبایی بیاراست.

در یونان باستان سقراط به دلیل خرد و درایت فراوانش مورد ستایش بود. روزی فیلسوف بزرگی که از آشنایان سقراط بود،با هیجان نزد او آمد و گفت:سقراط میدانی راجع به یکی ازشاگردانت چه شنیده ام؟

مردی فرزندش را برای به دست آوردن تجربه به خارج شهر فرستاد.پس زمانی که فرزند از شهر خارج شد،روباه مریضی را دید پس مدتی درنگ کرد.....اندیشید.....چگونه روباه غذا به دست می آورد؟در این لحظه شیری را دید که با او شکاری بود.زمانی که به روباه نزدیک شد،از شکار خورد و باقی را ترک گفت و خارج شد.پس از لحظه ای روباه به سختی خود را حرکت داد و به شکار باقی مانده نزدیک شد و شروع به خوردن کرد.پس پسر با خود گفت: بی شک خداوند ضامن روزی است،پس چرا مشقت و سختی را تحمل کنم؟سپس پسر نزد پدرش رفت و برای پدرش ماجرا را باز گفت.پدر گفت:فرزندم اشتباه می کنی......من برای تو زندگی شرافت مندانه ای را میخواستم.به شیر نگاه کن!به دیگران کمک می کند چگونه همان طور که میدانی او حیوانی قوی است!اما به روباه کن.....او منتظر کمک دیگران است...و از این رو برای او زندگی،شرافت مندانه نیست.پس فرزند متوجه شد و دیدگاهش در پیرامون زندگی عوض شد.

دختری ازدواج کرد و به خانه شوهر رفت ولی هرگز نمی توانست با مادرشوهرش کنار بیاید و هر روز با هم جرو بحث می کردند.

عاقبت یک روز دختر نزد داروسازی که دوست صمیمی پدرش بود رفت و از او تقاضا کرد تا سمی به او بدهد تا بتواند مادر شوهرش را بکشد!
داروساز گفت اگر سم خطرناکی به او بدهد و مادر شوهرش کشته شود، همه به او شک خواهند برد، پس معجونی به دختر داد و گفت که هر روز مقداری از آن را در غذای مادر شوهر بریزد تا سم معجون کم کم در او اثر کند و او را بکشد و توصیه کرد تا در این مدت با مادر شوهر مدارا کند تا کسی به او شک نکند.

توکای پیری تکه نانی پیدا کرد ، آن را برداشت و به پرواز در آمد . پرندگان جوان این را که دیدند ، به طرفش پریدند تا نان را از او بگیرند . 

وقتی توکا متوجه شد که الان به او حمله می کنند ، نان را به دهان ماری انداخت و با خود فکر کرد: 

وقتی کسی پیر می شود ، زندگی را طور دیگری می بیند : غذایم را از دست دادم ؛ اما فردا می توانم تکه نان دیگری پیدا کنم . اما اگر اصرار می کردم که آن را نگه دارم ، در وسط آسمان جنگی به پا می کردم ؛ پیروز این جنگ ، منفور می شد و دیگران خود را آماده می کردند تا با او بجنگند و نفرت قلب پرندگان را می انباشت و این وضعیت می توانست مدت درازی ادامه پیدا کند. 
فرزانگی پیری همین است : آگاهی بر این که باید پیروزی های فوری را فدای فتوحات پایدار کرد.

چند سالی میگذشت که دایره آبی قطعه گمشده خود را پیدا کرده بود. اکنون صاحب فرزند هم شده بود، یک دایره آبی کوچک با یک شیار کوچک.

پاسی از شب گذشته بود به شاپور دوم ساسانی ، پادشاه ایران زمین گفتند سه مرد کهن سال از جزیره لاوان به دادخواهی آمده اند .

شبی در فرودگاه، زنی منتظر پرواز بود و هنوز چندین ساعت به پروازش مانده بود. او برای گذران وقت به كتابفروشی فرودگاه رفت و كتابی گرفت و سپس، پاکتی كلوچه خرید و در گوشه ای از فرودگاه نشست.

 در شهر “میانه” نوجوانی باهوش تمام کتابهای استادش را آموخته و چشم بسته آن ها را برای دیگر شاگردان می خواند  .

استادش به او گفت به یک شرط می گذارم در امر آموزش دادن مرا کمک کنی شاگرد پرسید چه امری ؟، استاد گفت آموزش بده اما نصیحت مکن . شاگرد گفت چرا نصیحت نکنم . استاد پیر گفت دانش در کتاب هست اما پند آموزی احتیاج به تجربه و

زمان دارد که تو آن را نداری خرد نتیجه باروری دانش و تجربه است .

شاگرد گفت : درس بزرگی به من آموختید سعی می کنم امر شما را انجام دهم .
ارد بزرگ اندیشمند نامدار کشورمان می گوید : سرایش یک بیت درست از زندگی ، نیاز به سفری ، هفتاد ساله دارد .

گفته می شود سالها گذشت و تا استاد زنده بود آن شاگرد ، کسی را اندرز نمی داد .

شاگرد معمار ، جوانی بسیار باهوش اما عجول بود گاهی تا گوشی برای شنیدن می یافت شروع می کرد تعریف نمودن از توانایی های خویش در معماری و در نهایت می نالید از این که کسی قدر او را نمی داند و حقوقش پایین است .

هیاتی از بازرگانان وارد مجلس امیری شدند.جوانی باهوش به نیابت از یارانش شروع به صحبت کرد.امیر به او گفت:آیا در مجلس بزرگتر از تو نیست که تو صحبت میکنی؟در این موقع جوان دانا با شهامت گفت:ای امیر!ارزش انسان به عقل و زبان اوست.موقعی که به انسان عقل و زبانی فصیح ارزانی می شود پس برای او فضیلت است.اگر ارزش انسان به سن او باشد،در این مجلس قطعاً کسی هست که از شما به حکومت سزاورتر است....

در این موقع امیر سکوت نمود و از پاسخ عاجز ماند.

همه استاد ما هستند...

استاد بزرگی در بستر مرگ بود و شاگردانش به دور او حلقه زده بودند. یکی از شاگردان از او پرسید استاد در طول زندگی چه کسی استاد شما بوده است. او جواب داد من هزاران استاد داشته ام و اگربخواهم اسم آنها را به شما بگویم، ماه ها طول خواهد کشید ولی می توانم سه نفر از استادانم را به شما معرفی کنم

طلبه ای نزد پدر روحانی ماکاریو رفت و از او خواست بهترین راه جلب رضایت خدا را به او بگوید .

ماکاریو گفت : به گورستان برو و به مرده ها توهین کن .

طلبه دستور پدر روحانی را انجام داد و روز بعد نزد او برگشت .

جوان ثروتمندی نزد یك روحانی رفت و از او اندرزی برای زندگی نیك خواست. روحانی او را به كنار پنجره برد و پرسید: " چه می بینی " ؟

جوان گفت : " آدم هایی كه می آیند و می روند و گدای كوری كه در خیابان صدقه می گیرد. "
بعد روحانی آینه بزرگی به او نشان داد و باز پرسید:

روزی شیوانا از نزدیك مزرعه ای می گذشت. مرد میانسالی را دید كه كنار حوضچه ای نشسته و غمگین و افسرده به آن خیره شده است. شیوانا كنار مرد نشست و علت افسردگی اش را جویا شد. مرد گفت: «این زمین را از پدرم به ارث گرفته ام. از جوانی آرزو داشتم در این جا ماهی پرورش دهم.

گویند در دربار پادشاهی وزیر بسیار صادق و درستکاری بود تمام سعی وکوشش خود را صرف راحتی مردم کرده و از خلاف کاری دیگر وزیران هم جلوگیری میکرد که باعث ناراحتی آنها میشده. هر نقشه ای میکشیدند که بتوانند او را پیش پادشاه بدنام کنند که باعث اخراج او از دربار شود میسر نمی شد بعد از نیمه شب یکی از وزیران به قصد رفتن دستشوئی از اطاقش خارج میشد که متوجه آن وزیر در انتهای راهرو شده با کنجکاوی و آهسته او را دنبال کرد تا دید او وارد اطاقی شد که از آن کسی استفاده نمی کرد و یواشکی در را پشت سر خود قفل کرد. از سوراخ کلید نگاه کرد و دید آن وزیر رفت سراغ صندوقی و باز کرده و محتویات آن را نگاه میکند. بسرعت به اطاق خود باز گشت و صبح زود بقیه وزیران را بیدار کرده جریان را تعریف کرد. همه پیش سلطان رفته و گفتند که آن وزیر صندوقی در اطاقی مخفی کرده و طلا و جواهرات را از دربار دزدیده و توی آن مخفی میکند. پادشاه با ناباوری و شناختی که از او داشت به اصرار آنها وزیر را احضار کرده به اتفاق سراغ صندوق رفتند و دستور داد آنرا باز کند. در صندوق که باز شد غیر از یک جفت کفش و جوراب ولباسی پاره چیزی نیافتند. شاه با تعجب دلیل نگه داشتن آنها را پرسید و او در جواب گفت :

قربان اینها لباس ها و کفش و جورابی هستند که من با آنها به پایتخت آمده بودم . آنها را نگه داشتم و هر شب به آنها سر زده و نگاه میکنم تا فراموش نکنم کی بودم و از کجا به کجا رسیده ام. 

چهار شمع به آرامی می سوختند، محیط آن قدر ساکت بود که می شد صدای صحبت آنها را شنید.اولین شمع گفت: « من صلح هستم، هیچ کس نمی تواند مرا همیشه روشن نگه دارد. فکر می کنم که به زودی خاموش شوم. هنوز حرف شمع صلح تمام نشده بود که شعله آن کم و بعد خاموش شد. » 

در دهکده ای دور،مردی بود که به همراه دو پسرش چاه حفر می کرد و بابت این کار دستمزد می گرفت.زمانی لازم شد که در مدرسه ی دهکده چاهی حفر کنند.از مرد چاه کن و پسرانش برای این کار دعوت شد تا در ازای 10 سکه،چاه مدرسه را حفر کنند.آنها شروع به کار کردند و طبق عادت همیشگی خود-بی اعتنا به حال و هوای مدرسه-با صدای بلند شعر می خواندند و با هم شوخی می کردند؛اما این مسئله برای بعضی از اهالی مدرسه خوشایند نبود.وقتی که حفر چاه با موفقیت به پایان رسید،چند نفر از شاگردان که در این مدت از سرو صدای چاه کن ها ناراحت بودند،فهرستی بلند بالا از اشتباهات و خطاهای رفتاری چاه کن ها تهیه کردند و آن را به عنوان فهرست کارهای  نادرست چاه کن به معلم دادند،تا براساس آن مزد کارشان را کم یا حتی ندهد.

زاهدی گوید:

جواب چهار نفر مرا سخت تکان داد . اول مرد فاسدی از کنار من گذشت و من گوشه لباسم را جمع کردم تا به او نخورد . او گفت ای شیخ خدا میداند که فردا حال ما چه خواهد بود! دوم مستی دیدم که افتان و خیزان راه میرفت به او گفتم قدم ثابت بردار تا نیفتی . گفت تو با این همه ادعا قدم ثابت کرده ای؟
سوم کودکی دیدم که چراغی در دست داشت گفتم این روشنایی را از کجا اورده ای ؟ کودک چراغ را فوت کرد و ان را خاموش ساخت و گفت:تو که شیخ شهری بگو که این روشنایی کجا رفت؟
چهارم زنی بسیار زیبا که درحال خشم از شوهرش شکایت میکرد . گفتم اول رویت را بپوشان بعد با من حرف بزن .
 گفت من که غرق خواهش دنیا هستم  چنان از خود بیخود شده ام که از خود خبرم نیست تو چگونه غرق محبت خالقی که از نگاهی بیم داری؟

زاهدی با تعدادی از شاگردانش با کاروانی همراه بودند.در کاروان آنها،مردی ثروتمند-اما بی ادب- بود که همراه افرادش،برای بقیه ی مسافران دردسر درست می کرد.سفر ادامه داشت تا اینکه به دوراهیی رسیدند؛یکی از راه ها از داخل جنگل عبور می کرد و آن دیگری به سمت کوهستان می رفت.در میان دو راهی،پیرمردی با ریش سفید،همراه فرزندش مشغول فروش آب و غذا به مسافران بود و بالای سرش روی پوستینی،این نوشته به چشم می خورد: