ریسمان ذهنی

 شاگردی با تعدادی از شاگردان خود صبح زود راهی مدرسه ای در آن سوی کوهستان شدند.ساعتی که راه رفتند،به تعدادی جوان رسیدند که در کنار جاده مشغول استراحت بودند.جوانان کنار جاده وقتی چشمشان به گروه زاهد افتاد،شروع کردند به مسخره کردن آنها و روی هر یک از اعضای گروه،اسم حیوانی را گذاشتند و با صدای بلند ای اسامی ناشایست را تکرار می کردند.زاهد سکوت کرد و هیچ نگفت تا از آنجا گذشتند.وقتی شبانگاه گروه به آن سوی کوهستان رسیدند و در مدرسه شروع به استراحت کردند،

زاهد در جمع شاگردان پرسشی مطرح کرد و از آنها خواست تا اثر گذارترین خاطره ی این سفر یک روزه را برای جمع بازگو کنند.تقریباً،تمام اعضای گروه مسخره کردن آن جوانان را به شکلی مطرح و از این عده به عنوان جوانانی خام و ساده لوح یاد کردند.زاهد تبسمی کرد و گفت:شما همگی خاطره ی این جوانان را از صبح با خود حمل کردید و در تمام مسیر با این اندیشه کلنجار رفتید که چرا در آن لحظه واکنش مناسبی از خود نشان ندادید؟! شما همگی از این جوانان با صفت ساده لوح و خام یاد کردید،اما از این نکته ی کلیدی غافل بودید که همین افراد ساده لوح و بی ارزش تمام روز شما را هدر دادند و حتی همین الان هم بخش اعظم فکر و خیال شما را اشغال کرده اند.توجه داشته باشید حیوانی که وسایل ما را حمل می کرد،توسط افساری که به گردنش انداخته شده بود طول مسیر را با ما پیمود،اما آن جوانان با ریسمانی نامرئی-که خود سازنده ی آن بودید-این کار را با شما کردند.در تمام طول مسیر بارها و بارها خاطره ی صبح و تک تک جملات را مرور و آن صحنه ها را در ذهن خویش تکرار کرده اید.من به جرئت می گویم که آن جوانان از شما قوی تر بودند؛زیرا با ادا و اطواری ساده،همه ی شما را تحت تاثیر خود قرار داده اند.یاد بگیرید که در زندگی،همه ی اتفاقات –چه خوب و چه بد-را در زمان خود به حال خود رها کنید و در هر لحظه فقط به خاطرات همان لحظه بیندیشید.اگر غیر از این عمل کنید،به مرور زمان حجم خاطراتی که با خود یدک می کشید آن قدر زیاد می شود که فرصت تماشای دنیا را –حتی برای یک لحظه- از دست خواهید داد.